Tekst: Petra Vissers | Beeld: Roland van Mossel
“Als mensen mij vandaag bellen met de vraag of ik morgen een filmpje af kan hebben, dan vind ik het geweldig om te zorgen dat dat lukt. Dan zetten we met zijn allen de schouders eronder.”
Elisa Ostet (28) startte zes jaar geleden een eigen mediabedrijf. Haar opleiding Kunst en Techniek moest er tijdelijk voor wijken, maar na acht jaar is het diploma binnen. “Ik durfde bijna niet terug te komen”, lacht ze. “Maar ik wilde de opleiding per se halen.”
Ze wil met haar bedrijf graag mooie verhalen overbrengen, “vertellen hoe mensen zijn en waarom ze doen wat ze doen”, vertelt Elisa in haar tuin in Enschede. “Voor Saxion Hogescholen hebben we bijvoorbeeld docenten geïnterviewd over de vraag waar ze het meest trots op zijn en wat ze komend collegejaar anders zouden doen. Heel interessant, maar ik wil tijdens zo’n opdracht meer dan alleen een antwoord krijgen op die vragen. Ik wil te weten komen wat mensen nog meer te vertellen hebben, hoe de onderlinge verhoudingen zijn, hoe hun werk er precies uitziet.”
Een bedrijf in de communicatiebranche lijkt misschien opvallend voor iemand die slechthorend is, maar Elisa doet waar ze goed in is. “Ik hoor dan wel slecht, maar ik kan heel goed luisteren.” Wie met Elisa praat, merkt niet dat ze amper wat hoort. Liplezen doet ze snel en foutloos, als ze praat is hoogstens een klein Italiaans accent te horen. Haar wereld is groot, zegt ze zelf. Misschien wel groter dan die van veel andere slechthorende jongeren. “Ik kom voornamelijk in contact met mensen die goed horen, als je iets wil bereiken zul je toch om je heen moeten kijken. Natuurlijk heb ik soms geen zin om te telefoneren, omdat ik bang ben dat ik mensen niet versta. Maar mijn nieuwsgierigheid is altijd groter geweest dan de angst dat dingen niet lukken.”